Nazan Bekiroğlu Sözleri Resimli Kısa ve Özlü

Bu da geçer ya Hû!
Bu benimki sevda değil.
Ve ayrılıklar bitmez öğütür.
Olur olmaz, o da O’na kalmış.
Hatırlayacağın iyiliği yapma.
Bir kalp ağrısı, bir ön sezi.

Birilerinin mucizesi olmak lâzım.
Geleceğim demedim, bekliyor mudur?
Yitirdikçe bulayım. Öldükçe doğayım.
Çay, geceye yaraşır. Geceyi kaçırma.
Aşkın hem hükmü hem de hükümlüsüyüm..
Kahramanı sen olsan da, hikâye benim.

İyi ki bir düşteyiz. İyi ki ölüm var.
Belâ Âşk’tan büyükmüş, Allah hepsinden.
Silebilir misin alnının yazısından beni?
Ey sıkıntı şiddetlen, nasılsa geçeceksin.
Nasıl sevdiyse öyle de sevildiğini zannetti.
Yanan ten söner, dolan kalp boşalır bir gün.

Sarsılmış ruhum dengelerini nerede bulur şimdi?
İnsan içinden yenilenmeyince dışından eskir.
İçimdeki denizden kaç dalga geçtiğini kim saydı?
Anlamanın sonu merhamet,onun da sonu affetmektir.
Ben çantamı hazır ettim,nasibi olan yoluma çıksın.
Bu benimki sevda değil. Nazan Bekiroğlu aşk sözleri

Allah’ım artık yoruldum. Bana bir güzel rüya göster.
Bu kapkara gölgeyi üzerime kendim saldım. Kader sandım…
Sudan sebeplerle yitiririz su gibi aziz şeyleri çoğu zaman.
Ben yokum şimdi ama o bahçe orada duruyor, bir bunu biliyorum…
Dünya cennet değildi evet; olsaydı, cennetin ne anlamı kalırdı?
Her şey senin için yaratıldı ama dikkat et sen her şey değilsin.

Hesabı, bütün mazlumlar gibi, Hesap Gününün Sahibine havale etti.
Hayat aynı. Kader aynı. İnsan aynı. Bakış, duruş, terbiye farklı.
Ne zaman ki birine güvendik; Kolumuz, kanadımız, gönlümüz kırıldı.
Hâli bilmeyen kelâmı neylesin, Kelâmı bilmeyen hâli ne diye bilsin?
Sorular sorular… Hepsi de geldi küstah aklın zanlarının önünde durdu.
….sordu Adem: Sen misin? Benim ya ben, dedi Havva. Baştanbaşa sen’im.

Hâyy’ sın Allah’ ım… Ne kaderler yazıyor, ne hayatlar yaşatıyorsun?.
“Allah’ım” dedi, hiçbir şeyim olmasa bile sana şu nefes için hamdolsun.
…aşk zorlu bir sınav, ben bu sınavı en baştan ve gönüllü mü kaybettim?
Çöl ile gök gibi buldular birbirlerini.Aralarında bir yağmur eksikti.
İyi bir filme rastlamak için kaç kötü film seyretmek zorunda kalıyoruz?
Onarırım kendi ellerimle kalbimi,kendi ellerimle severim kendi yüreğimi.

Canınız öyle yanar ki feryat edersiniz. Duyarlar:“Aa!Ne güzel sesi varmış!
İstek, insanın zaafıydı. Ama: Rabbim, bana istememeyi isteyebilmeyi nasib et.
Bil ki kalıcı değil geçicisin, sahip değil misafirsin. Sabit değil iğretisin.
Kahramanı sen olsan da hikâye benim. Evvelim sen isen de ahirim sen değilsin.
Anlatmaktan değil susmaktan. Yaşamaktan değil, yaşamamaktan. O kadar yorgunsun.
Geçmişi bizim için manalı kılan şey, ona bugünden bakıyor olmamızla alakalıydı.

Yalnızdım ve insanları seviyordum ama yine de yalnızlığımı daha çok seviyordum.
Kalbine dokunmalı insanların. Yoksa bir kalpleri olduğunu kolayca unutuveriyorlar.
Ruhum ve bedenim alabildiğin kadarıyla senin, alamadığın hiç kimsenin, yani benim!
Kısmetin bol, çayın demli, kahven okkalı olsun. Bahtın, yolun, kalbin açık olsun.

En yakıcı aşktan geri dönmek, en basit bir evliliği bozmaktan daha az hasar verirdi.
Aşk olunca en çok da ölüm hükmünü kaybediyor ve insan kendisini ölümsüz zannediyordu.
Birine altı çizili kitaplarınızı vermek yaralarınızı da emanet etmektir bir bakıma.
Dünyaydı adı. Sertti, hayattı. Ağırdı ölüm. Katıydı günah. Kaderdi, kazaydı, belaydı.

Rabbim, dedi Adem, senden af dilemeye bildiğim kelimeler yetmiyor, bana yenilerini ver.
Hayallerimde bile sana söyleyemediğim şeyleri yazacağım şimdi. Siz yerine sen demek gibi.
“Oğulların sırrı babalarında saklı”; Yani onun kendi eseri, bir zamanlar olduğu kendisiydi.
Kimsenin aklı başında değildi ve şimdi yaşamak sadece ölmemeye çalışmaktan ibaret bir şeydi.

Allah’ım dedi, ne zaman istersen al canımı ama bugün değil.Bu duygu kalbimdeyken yazık olur.
Bir demet nergis al kendine.Ne olur böyle yapma. Kendine kıyma. Telef olup gideceksin yoksa.
İyi de affa değer olanı zaten herkes affeder. Asıl af, affa lâyık olmayanı da affetmek değil mi?
Bir kendim… Bir ben… Ben uçurumun ta kendisiyim ve kendimi büyük bir coşkuyla kendime bırakıyorum.
Aşk ölüm korkusunu önce itiraf etmek ve sonra unutmaktan ibaretti. Kısa Nazan Bekiroğlu Aşk Sözleri

Hani güzelliğin sonu yok, sonrasında hep aklımız kalır ya.Bu kez öyle değil işte.İlk kez:Bu kadarı kafi…
Şimdi ben, Yûsuf, tut ki Mısr’a azizim,efendiyim,boynumdaki künyede hâlâ vasfım yazılı: Züleyha’ya köleyim.
Bir varmış… Bir de yokmuş… Aşk değil tenmiş. Sen değil benmiş. Sevda değil hışımmış. Belâymış. Kerbelâymış…
Sarsılıyor kalbim yedi yerinden, bunca sarsıntıyı ben kazasız belâsız nasıl geçeyim? Nazan Bekiroğlu Sevgi

Ben aşk için öleyim ki sende aşka inanmış olarak ölesin.

Oysa aşkın yeterincesi olmaz benim hiç olmamış sevgilim.O ya vardır ya yoktur. Özlü Nazan Bekiroğlu Sözleri
İnsan, içindeyken yangının hacmini bilmiyor. Bilmek için geride kalan küllere bakmak gerek. Yorgunum. Çok yorgunum.
Rabbim,çok yorgunum. Bana bütün haberlerin yerini tutacak bir haber gönder.Üzerime bir iyilik ve güzellik kondur.
Bir kadının en büyük erdemi isminden az bahsedilmesiydi ona göre ve ismini korumak kız kısmının en önemli vazifesiydi…

Ne kadar kolaymış oysa;sonunda bıraktım kendimi kadere. Amennâ. Her yanım kaza belâ, her belâda bir belli.‘Amentü billahi’.
Sefa geldin, son ihtimalim… Hayatın içindeki cennet bağına muazzam bir göz aydınlığı,umulmadık bir sevinç kaynağı gibi geldi…
Günah da ah’la kafiyelidir.O da siyah’la, simsiyah’la, vah’la, eyvah’la. Lakin hepsi de Allah’la.Ah’tır kafiyelerin en güzeli.
Züleyha evli, Züleyha efendi, aşıktı, hemde kölesine tutsaktı! Ne kadar ayıptı, ne kadar yasaktı! Nazan Bekiroğlu Sözleri Resimli

Sözü ilk sen bozdun, kimseyi suçlama. Ama unutma. Bazı unutmaların sonu hatırlamaktır. Sen unutsan da sözün seni hatırlayacaktır…
Sadece, Rabbim sen en iyisini bilirsin, dedi. Sen en iyisini bilirsin ve böyle olduysa,böyle olması gerekiyor demektir. Sana teslimim.
Dedikodular gelince Züleyha’nın kulağına dedi: Ateşe düşmeyen yanmayı nerden bilsin?Elini bıçak kesmeyen kanın rengini nasıl öğrensin?
Oysa âşık bir kere aşkı sorgulamaya başlamışsa oradan kazasız belâsız çıkılmaz çoğu kez. Çıkılsa bile artık hiçbir şey eskisi gibi olmaz.

Her yuttuğum taş, bağrımda bir yara açtı.Onlar yok oldukça koynumda, ben sessizce ağladım.Çoğaldı göz yaşlarım ama yazgıma ses çıkaramadım.
“Seni seviyorum” demek, ruhun ve zihnin bütün zerreleri zikre susamışken, söylenmezse ölmek demekti.Söylemem değildi mesele; Söylemesem ölmemdi…
Bir daha böylesine sevemez zannettiğim kalbim ”Bir daha böyle sevemem,” dedirten bir aşka bir kez daha düştü. Bir kez daha aynı cümleler olduğunu bilmeden aynı cümlelerle sevdim…
Çölün merhametli kalbinde su her şey anlamına gelir de, yemin, on biri Yûsuf’un rüyasına giren yıldızın üzerine edilir.Ve Yûsuf, Züleyha’nın düşüne de gerçeğine de çölden gelir.

Sanki,dedi,bak tam şuramda,sol yanımda,kalbimin altında bir yer eksik kalıyor.Sonra bu kadarla kalmıyor,o eksiklik bütün ruhuma doluyor.Ne yapsam eksilmiyor ne yapmasam dolmuyor.
Biri hariç diğerleri yalandı… Üç şey seçtiler cennetten çıkarmak için; Kelimeler, Aşk, Annelik duygusu… Kelimeleri Âdem yanına aldı, Annelik duygusunu taşımak Havva’ya kaldı. Ama aşk çok ağırdı.
Aşk?Daha yollarda sakin durmamıştı bir türlü. Kabına sığmamıştı. Bir yarısı yollarda kayboldu. Getirebildikleri ancak öbür yarısıydı. O gün bu gün yeryüzü kelimeleri yetersiz, aşk bu dünyada kusurlu.
Yedi cihan dolandım… Eksik parçamı arar gibi seni arıyorum ben. Sen de beni ara. Boşluğunu doldur, eksiğini tamamla. Aç kapılarını. Elinle koymuş gibi bıraktığın yerde bul beni. Gel neredeysen. Cennet olsun yeniden.

Bana verdiğin kelimelerden okuyorum ki Sen, Sen’den dönenlere bile geri dönerlerse gel,diyeceksin. Altından buzağıya tapanları bile eğer af dilerlerse, affedeceksin. Kıyas değil ümit.Beni de affet. Ben kendimi affetmesem bile sen beni affet.
Bir dualık mesafedeyim… Bastırdı göğsüne yavrusunu annelerin ilki. Saçlarının kuytusuna gömdü cennet kokusunu. Göğsünden ilk sütü emdiği an. Öyle yükseldi ki ruhu Havva’nın,başı arş-ı Rahmana vardı. Cennetten sürgün edilmiş kadının cennet şimdi ayaklarının altındaydı.

Ey Yusuf`un Tanrısı, dedi Züleyha. Hissediyorum ki bana Yusuf kadar yakınsın.Bana kalbim kadar yakınsın, bana benim kadar yakınsın.Yok,dedi Züleyha,bana benden daha yakınsın. Sen benim kalbimdesin. Yok yok, dedi Züleyha, Rabbim sen benim kalbimde değilsin, sen benim kalbimsin.
Ama dayanmak mümkün değildi. Peki, zaman her acının ilacı değil miydi? Gözden ırak olan, gönülden de ırak olmuyor muydu? Aşk bile olsa her şey,eninde sonunda bitmiyor muydu?bitmiyordu, bir adım sonrası ölüm, ölünmüyordu,sürüp gidiyordu.

Bir tek veya milyon, fark etmezdi. Çünkü birinin ölümü her birinin ölümü gibiydi.Çünkü her insan bir evrendi ve her ölüm evrenin sönüşü demekti. Bu yüzden tek masumun dahi öldüğü yerde hiçbir haklı gerekçeden söz edilemezdi. Savaş insanı canavarlaştırıyordu ve insanın insana ettiğini kimse kimseye etmiyordu.

Nazan Bekiroğlu Hakkında Kısa Bilgi

3 Mayıs 1957 tarihinde Trabzon ilimizde dünyaya geldi.

Edebiyatla ilgili olan üç çocuklu bir ailenin en küçük çocuğuydu.

Babası "Hedef" adlı yerel bir gazetenin sahibiydi ve Osmanlı tarihi kadar edebiyatla da ilgileniyordu. 14 yaşındayken babasını kaybetti. Babası "İçinde Bir Acı Var" hikayesinin kahramanı oldu.

İlk ve orta öğrenimini Trabzon'da tamamladıktan sonra Erzurum'a giderek Atatürk Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Bölümü'nü bitirdi (1979).

Öğrencilik yıllarında halk edebiyatı ve Orta Asya estetiğinin peşindeydi. Bunu bir dereceye kadar ilk öykülerinde yansıttı. (Bayan Hava Öldü).

Hem sanatsal hem de akademik kişiliğinin gelişmesinde hocası Orhan Okay'dan teşvik ve destek aldı.

Dört yıl lise öğretmenliği yaptıktan sonra Karadeniz Teknik Üniversitesi Fatih Eğitim Fakültesi Türk Dili ve Edebiyatı Eğitimi Bölümü'ne öğretim görevlisi olarak girdi (1985).

1987 yılında Orhan Okay başkanlığında sürdürdüğü Halide Edip Adıvar Romanlarının Teknik Analizi üzerine doktorasını tamamladı.

Aynı bölümde öğretim görevlisi olarak çalışmaya başladı. Şair Nigar Hanım (1995) adlı eseriyle doçent oldu.

İlk kitabı Rahibe Masalları'nı 1997'de yayımladı. 1998'den beri KTÜ'de açılan Türkçe eğitimi bölümünde öğretim üyesi olarak görev yapan Nazan Bekiroğlu, 4 Mayıs 2001'de profesör oldu.

Çeşitli dergilerde çok sayıda bilimsel makale, deneme ve öykü yayınlandı. 2006 yılında Taş Gemi, Çam Irağı adlı öyküsüyle Türkiye Yazarlar Birliği Öykü Ödülü'nü aldı.

Nazan Bekiroğlu'nun iki çocuğu var. Nazan Bekiroğlu Sözleri Resimli Kısa ve Özlü sayfamızı ziyaret ettiğiniz için teşekkürler.